داستانکده

🕊 همای رحمت🕊
(قسمت سی و نهم)
#داستان

📎لینک قسمت سی و هشتم:

صندلی‌ها را که در حیاط گذاشتیم، مادرم و سمیرا گفتند:
خودمون با کمک بقیه خانم‌ها صندلی‌ها رو می‌چینیم شما برید به بقیه کارهاتون برسید. 👌
حاج آقا تشکری کرد و سریع به سمت درب حیاط رفت. من هم به دنبال حاجی راه افتادم.
حاج آقا: حمید جان یک لطفی کن همراه علی آقا برو به این آدرس چند تا گونی برنج هست بگیر و بیار خونه ننه سلطان

-چشم حاج آقا دیگه امری نیست؟
حاج آقا: دستت درد نکنه این رو انجام بده ان شاءالله بقیه کارا واسه عصر. الان ساعت ده و نیم هست تا بری و برگردی ساعت یک هست اذان ظهره. برو به سلامت 🙂

به همراه علی آقا به آدرسی که حاجی داده بود رفتیم. یک انبار یا چیزی شبیه به سوله بزرگ، از نگهبان جلوی در سوال کردیم حاج کریم کجا هستند؟ به یک اتاق تقریبا آخرهای سوله اشاره کرد و گفت: اونجا ولی شما کی باشید؟ 🤔

علی: ما از طرف حاج آقا مسعود امیری اومدیم.
نگهبان دولا و راستی شد و گفت: بفرمایید حاج کریم خیلی وقته منتظره.

به سمت آخر سوله که می‌رفتیم با تعجب به خودم گفتم: حاج آقا انقدر حرفش برو داره؟ بهش نمیاد! 🧐
به اتاق رسیدیم و در زدیم، حاج کریم داشت با تلفن صحبت می‌کرد با دست از پشت پنجره شیشه‌ای اتاق اشاره کرد که داخل برویم.

حاج کریم: ببین داداشم برنج ها آماده است عصر پسره رو بفرست بیاد بار بزنه بره. 📞
تلفنش را سریع تمام کرد و رو به ما گفت: بفرمایید؟ امری داشتید؟
علی: ما از طرف حاج آقا مسعود امیری اومدیم.
حاج کریم از جایش بلند شد و با علی آقا و من دست داد و احوالپرسی گرمی کرد. 🤓

حاج کریم: پسر دو تا چایی بیار ☕️
علی: تشکر اگر لطف کنید گونی برنج‌ها رو بدید ما ببریم ممنون میشیم. حاجی منتظره
حاج کریم: نگران نباشید الان می‌سپارم بچه‌ها برنج ها رو بار ماشین کنن.